گفتگو با 6 زن پژوهشگر و حقوقدان در اعتراض به لایحه جدید گذرنامه

ویدئو گزارش از: نوشین احمدی خراسانی

http://www.youtube.com/watch?v=9nbH2e_IS7M&feature=youtu.be

ویدئو گزارشی در اعتراض به لایحه جدید گذرنامه که در آن صدور گذرنامه برای زنان مجرد زیر چهل سال مشروط به اجازه پدر یا دادگاه شده است. در این ویدئوگزارش با شهلا اعزازی، فریده غیرت، مینو مرتاضی، گیتی پورفاضل، نیره توکلی و ناهید توسلی، درباره این لایحه به گفتگو نشسته ایم.

به منا سبت روز جهانی مبارزه با خشونت بر زنان

به منا سبت روز جهانی مبارزه با خشونت بر زنان در تاریخ 29 نوامبر از طرف انجمن زنان مونترال جلسه ای در دانشگاه کبک بر گزار شد و فیلم خاطرات زندان زنان جان بدر برده از زندانهای رژیم اسلامی دهه 60 ساخته پانته ا بهرامی با نام " ومن عاشقانه زیسته ام " بنمایش گذاشته شد . هرچند که دیگر بار اشک بینندگان دلسوخته را دراورد ولی برای غیر ایرانیان بسیار جالب توجه بود .

روز سوم دسامبر هم همراه با بیش از 40 گروه از زنان در کتابخانه بزرگ شهر مونترال کیوسکهائی بر علیه خشونت بر زنان از زوایای مختلف بر گزار شد که مادران صلح مونترال هم با عکس هائی از نسرین ستوده با تم مبارزه با خشونت دولتی بر زنان ونمایش فیلم از این فریاد تا ان فریاد ساخته پانته ا بهرامی روایتی از زندان زنان بر گزار شد و با پخش اعلامیه و جمع اوری امضا به پایان رسید

 

و من عاشقانه زیسته‌ام

                                                                 

مستندی است از پانته‌آ بهرامی دربارهٔ زنانی که از زندان‌های سیاسی ایران جان سالم بدر برده اند و همچنان زندگی‌ میسازند.

این فیلم دارای زیرنویس انگلیسی می‌باشد.

نمایش این فیلم به منظور فعالیت در روزهای علیه خشونت توسط انجمن زنان تقدیم میشود

Date: jeudi 29 novembre @ 18h30

lieu:UQAM, 209 Sainte-Catherine est, local V-2445
Entrée: 5$

ضمنا در تاریخ 6 دسامبر روز مبارزه با خشونت در کبک که مصادف با کشتار 14 دختر دانشجو در پلی تکنیک مونترال است

تجمعی در مقابل ساختمان دادگستری مونترال از 12 تا یک  به دعوت فدراسیون زنان کبک بر گزار میکردد .با شرکت خود در این برنامه مخالفت خود را با خشونت اعلام داریم .

بیانیه همبستگی برای رفع خشونت علیه زنان در آستانه بیست و پنج نوامبر، روز جهانی رفع خشونت علیه زنان

بنابر تعریف سازمان ملل متحد "خشونت علیه زنان" شامل هرگونه رفتاری است که می تواند منجر به آسیب فیزیکی (بدنی)، جنسی یا روانی زنان بشود. موضوع "خشونت علیه زنان" و مصداق‌های آن، برای نخستین بار در بیست دسامبر ۱۹۹۳، توسط کمیته‌ای که زیر نظر کمیسیون حقوق بشر فعالیت می‌کرد، مطرح شد. این کمیته اعلامیه ای در مورد رفع "خشونت علیه زنان" منتشر کرد که به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل متحد و بسیاری از کشورها از جمله ایران نیز رسید. همچنین روز ۲۵ نوامبر(۱۹۶۰) که خواهران مبارز میرابال، در جمهوری دومینیکن، توسط عُمال رافائل تروخیوی دیکتاتور، به قتل رسیدند، از طرف سازمان ملل متحد، به شکل نمادین، به عنوان روز جهانی رفع خشونت علیه زنان، برگزیده شد.

اصطلاح کلی "خشونت علیه زنان" نه تنها شامل ضرب و شتم یا کشتار زنان می شود که ابعاد و اشکال گسترده و گوناگون، نظیر آسیب های روانی را نیز دربَر می گیرد. بطور مثال حتی تهدید به ضرب و شتم، اِعمال اجبار یا سلب مستبدانهٔ آزادی (چه در اجتماع و چه در زندگی شخصی زن) خشونتی علیه زنان است. پائین آوردن سن قانونی ازدواج برای دختران، اجباری بودن حجاب به ضرب کتک، محروم کردن زنان از داشتن یک سری مشاغل مشخص، عدم آزادی در انتخاب محل زیست یا کسب اجازه سفر از پدر یا شوهر نیز از جمله انواع خشونت های شناخته شده نسبت به زنان است. همچنین در جوامعی که مرد متأهل می تواند در یک زمان چند همسر عقدی یا ازدواج موقت داشته باشد، یا از حق طلاق یکطرفه برخوردار بوده و حضانت اطفال قانوناً به او تعلق می گیرد، حس عدم امنیت عاطفی برای زنان در زندگی زناشوئی، آنان را بطور مستمر تحت شکنجه و آزار روانی قرار می دهد. همچنین کاربرد کلمات و جملات تحقیر کننده ای که بدن زن، یا درک و فهم او را، بصورت طنز و تمسخر، آماج خود قرار می دهد، مصداق خشونت به شمار می‌آیند. انواع این خشونت‌ها ممکن است در محیط‌های مختلف اجتماعی، محیط خانواده، محل کار، موسسات آموزشی یا حتی به صورت علنی‌تر و سازمان‌ یافته‌تری در خرید و فروش زنان و اجبار آنها به فحشا صورت گیرد. همچنین، در دوران جنگ و کشمکش بین کشورها، تجاوز یا بهره کشی جنسی از زنان، اِعمال خشونت بر آنان است.

مورد ملاله یوسفزای، دختر چهارده ساله آگاه و فعال پاکستانی که بخاطر تشویق دختران به ادامه تحصیل و ترویج این فکر در میان خانواده های کشور خود، مورد اصابت گلوله طالبانی ضد زن قرار گرفت، نمونه بارز و فاجعه آمیز خشونت علیه زنان در عصر دستآوردهای بزرگ بشری است.

امروزه، در بسیاری از جوامع پیشرفته و دمکراتیک که قانون اساسی بر پایه مفاد حقوق بشر شکل گرفته و زن و مرد از هر لحاظ برابر شناخته می شوند، خشونت علیه زنان چه بصورت فیزیکی و چه روانی، حتی اگر در اثر هیجانات آنی خشم و انتقام، صورت بگیرد، جرم محسوب شده و فرد مجرم باید تحت روان درمانی قرار گیرد. درست برعکس، در جوامعی نظیر ایران، که حکومت فردی و مطلقه، در سایه ارزش های فرهنگ سنتی و ضد زن، به ترویج و تقویت مقررات و قوانین مذهبی، عمل می کند، انواع برشمرده خشونت علیه زنان، نه تنها جرم شناخته نمی شود بلکه فرد خاطی، در محافظت قانون، نه تنها از مجازات، مبراست که عمل خشونت آمیز او، پنهان در پشت ایدئولوژی مذهبی، به عنوان حفظ و حراست ناموسِ خانواده تلقی شده، مورد تشویق و تحبیب جامعه سنتی نیز واقع می شود.

کوفی عنان، دبیر کل سابق سازمان ملل متحد، به صراحت بر لزوم تلاش برای رهایی از دو ترس در جامعه جهانی تأکید داشت؛ ترس از مناقشات مسلحانه و جنگ، و نیز ترس از خشونت در حریم خانواده. در خصوص مورد دوم، ما امروز می‌دانیم که دولت‌ها با نحوه تدوین قوانین خود، می‌توانند وارد حریم خانواده‌ها شوند و در رهایی جامعه بشری از این ترس، بسیار تأثیرگذار باشند. گزارشگر منتخب سازمان ملل متحد در گزارشی که از کشورها تهیه می‌کند، سه نکته مهم را مد نظر دارد:

1- آیا مقامات و مسئولین کشور مورد نظر، موضوع خشونت علیه فرد شاکی را پیگیری کرده و مرتکبان آن را مجازات کرده‌اند یا خیر.

2- آیا در آن کشور، مواد قانونی‌ای وجود دارد که به این نوع خشونت‌ها دامن بزند.

3- آیا برای فرد قربانی راه‌های احقاق حق با کارایی مناسب هست یا جبران خسارت شده و آیا برای زنان خشونت دیده، شرایط امنی وجود دارد یا خیر.

چنان که در آغاز ذکر شد، طُرفه در این است که ایران از جمله کشورهائی است که اعلامیه جهانی رفع تبعیض و خشونت علیه زنان را امضاء کرده و نسبت به رعایت آن تعهد سپرده است، اما متأسفانه چون کارکرد این نظام بر اساس قوانین مذهبی و ارزش های سنتی است، نه تنها خشونتِ مردان علیه زنان چه در خانه و چه در اجتماع پیگیری نمی شود، که موجه نیز جلوه می کند. عدم آموزش شناخت و جلوگیری از خشونت در مدارس و آموزشگاه ها به کودکان، تبلیغ و ترویج موضوعی به نام غیرت و صیانت ناموس زن و خانواده، مترادف با موضوعات مذهبی، به مردان و حتی برخی زنان و بسیاری از حاکمان، جواز اِعمال خشونت علیه زنان را داده است.

در سی و چهار سال گذشته، گرچه رژیم اسلامی ایران، از تمام ابزارهای سرکوب، برای راندن زنان به خانه ها و سلب هویت های فردیشان استفاده کرده، اما اکثر زنان با آگاهی، همچنان به مبارزه علیه نظامی که آزادی انسانی ی آنان را در ید قدرت مردان و حکومت پدرسالار مذهبی قرار داده، ادامه می دهند. یکی از صدها نمونه مقاومت زنان ایرانی علیه خشونت وارده از طرف دولت و حکومت اسلامی، اعتصاب غذای نُه تن از زندانیان سیاسی زن بود که علیه یورش ناگهانی و وحشیانه گروه یگان امنیت زنان زندان اوین به بند آنان و بازرسی های بدنی غیراخلاقی، خشونت بار، تحقیرآمیز و غیرانسانی با آنان صورت گرفت.

در آستانه بیست و پنج نوامبر، روزجهانی رفع خشونت عليه زنان، بر ما زنان و مردان فعال و برابری خواه است که از همه انجمن های برابری طلب، سازمان ها، نهادها و کنشگران حقوق بشری و مدنی و همه کسانی که خواهان رهائی زنان از قربانی شدن بخاطر اِعمال خشونت می باشند، بخواهيم تا همصدا با ما، با برگزاری مراسم مختلف، اذهان ایرانیان و جهانیان را به فعالیت در این زمینه جلب کرده، بتوانیم گامی هرچند کوچک در این راه دشوار، اما ممکن و حیاتی برداریم.

امضاکنندگان

1. اتحاد برای ایران ـ بلژیک
2. اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران ـ آمریکای شمالی
3. اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران ـ نیویورک
4. اتحادبرای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران ـ لس آنجلس
5. اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران ـ شیکاگو
6. اتحاد برای پیشبرد سکولار دمکراسی در ایران - اورنج کانتی

7.      اتحاد برای پیشبرد سکولار دمکراسی در ایران – واشنگتن دی سی

8.      اتحاد برای پیشبرد سکولار دمکراسی در ایران - مونترال

9.      انجمن حقوق بشر و دموکراسی ـ هامبورگ

10.   انجمن زنان ایرانی: مونترال

11.   انجمن همبستگی ایرانیان فرزنو

12.   انجمن همبستگی ایرانیان دالاس

13.   بنیاد اسماعیل خوئی ـ آتلانتا

14. بنیاد" ندا برای ایران آزاد"
15. جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران ـ جنوب کالیفرنیا
16. جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران ـ اتریش
17. جامعه ی دفاع از حقوق بشر و دموکراسی در ایران - سوئد
18. جنبش سبز کاردیف ـ بریتانیا
19. جنبش سبز لندن
20. حامیان مادران پارک لاله ـ لوس آنجلس- ولی
21. حامیان مادران پارک لاله ـ دورتموند
22. حامیان مادران پارک لاله ـ اسلو - نروژ
23. حامیان مادران پارک لاله ـ ژنو
24. حامیان مادران پارک لاله ـ ایتالیا
25. حامیان مادران پارک لاله ـ هامبورگ
26. حامیان مادران پارک لاله ـ کلن
27. حامیان مادران پارک لاله ـ وین
28. خانه همبستگی مهر - کلن
29. فدراسیون اروپرس ـ بلژیک
30. کانون ایران آزاد ـ آلمان
31. کانون فرهنگی نگاه ـ اسن
32. کانون حقوق بشر سیمرغ ـ دورتموند
33. کمیته دفاع از حقوق بشر در ایران- اتریش
34. کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی ـ پاریس
35. کمیته نروژی-ایرانی حمایت از مبارزات مردم ایران
36. کمپین بین المللی علیه خشونت در ایران
37. گروه ۲۲ خرداد ـ هامبورگ
38. گروه گفتگو – ونکوور
39. مادران صلح - مونترال
40. همایش ایرانیان ـ هامبورگ
41. فعالینِ حقوق بشر و دموکراسی‌ - هامبورگ
42. شورای حقوق بشر - سوئد

روز جهانی کارگر بر همه زحمت کشان مبارک!

اول ماه مه در مونترال پس از پایان ساعت کار از ساعت 6 عصر در هوائی سرد و مه الود با شرکت هزاران نفر از مردم به دعوت سندیکاها و احزاب بر گزارشد.بر خلاف بسیاری از کشورهای جهان هنوز این روز توسط امریکا و کانادا برسمیت شناخته نشده است.در این حرکت عده ای از ایرانیان این شهربا در دست داشتن پلاکارد هائی از عکس زندانیان در بند و شعار هائی مبنی بر آزادی آنان شرکت کرده و به پخش اعلامیه در اشاره  بر بی حق و حقوقی  کارگران در تشکیل سندیکاهای مستقل کارگری و مشکلات معیشتی خانواده های انان در شرایط گرانی  پرداختند.

روز8 مارس در مونترال

زنان در روز 8 مارس در سراسر جهان گرد هم می آیند تا دستاوردهای خود را گرامی بدارند و تجدید پیمان کنند که برای دستیابی به آزادی و برابری زنان درکلیه نقاط جهان از پای ننشسته و به یاری یکدیگر بشتابند.
‎در یک قرن گذشته در جهان مبارزات برابری خواهانه زنان دستاورد های بسیاری داشته است. اما زنان ایران تحت سلطه قوانین زن ستیز اسلامی در شرایطی قرار دارند که حقوق اولیه انسانی شان همواره نقض میشود. 

‎زنان ایران یک قرن است که برای دستیابی به برابری و آزادی تلاش می کنند، وضرب و شتم، دستگیری، زندان، شکنجه و تجاوز رژیم سرکوبگر قرون وسطایی نتوانسته خللی در مبارزات آنان وارد آورد .جنبش زنان یکی از پایه های اصلی جنبش آزادی و برابری خواهی در ایران است، و از جنبش های برابری خواهانه جهان غرب و شرق تاثیر پذیرفته و بطور یقین در اعتلای این جنبش ها نیز اثر گذار خواهد بود.در شرائط کنونی علاوه بر بیکاری، گرانی ، فقر وخشونت وناامنی سایه جنگ هم بر سر آنان سنگینی میکند.

زنانی چون خانم نرگس محمدی عضو کانون مدافعان حقوق بشر به 6 سال حبس محکوم شد. دیگرانی مانندنسرین ستوده وکیل مدافع بسیاری از زندانیان وبهاره هدایت فعال زنانا که در دوران محکومیت خود بسر میبرند علاو بر اینکه زنانی چون زینب جلالیان و....و.... بسیاری دیگر زیر حکم اعدام اند .

ما در این راه پر پیچ و خم به حمایت تمامی آزادیخواهان جهان نیاز مندیم.

‎ ‎
‎لغو قوانین زن ستیز در ایران

لغو احکام اعدام

آزادی زندانیان سیاسی

مجازات آمرین و عاملین جنایات 33 سال گذشته

نه به جنگ نه به مداخله نظامی

نه به رزیم اسلامی

آری به ازادی و دموکراسی

آری به هبستگی زنان در جهان خصوصا در خاور میانه

آغازی نو در راه عدالت و برابری

چند هفته ای می شد که به اتفاق خانواده سه نفری قدم بر خاک کانادا نهاده بودیم و از همان روزهای اول چشمم به جمال مجلات و روزنامه های رنگارنگ فارسی زبان مونترال باز شده بود . ولی طی روزهای اول آنچنان درگیر رفت وامد به ادارات وسازمانها و ثبت نام مدرسه و خرید وسائل آپارتمان اجاره ای بودیم که امکان اینکه سر فرصت بتوانم مقالات   و اخبار این مطبوعات را بخوانم ،نداشتم .
تا اینکه یک روز چشمم به بخش اگهی های مجله هفته افتاد و متوجه شدم که انجمنی  بنام انجمن زنان مونترال وجود دارد ولی فقط با ذکر آدرسی. کنجکاوانه تلفن را برداشتم وبا مجله هفته تماس گرفتم و ازشون خواستم اگر شماره ای از این انجمن دارند در اختیارم بگذارند.آقائی از آنطرف خط اعلام کردند در صورت کسب شماره ای با من تماس خواهند گرفت ...  چند روزی گذشت  ولی خبری از ارسال شماره تلفن نشد . فهمیدم که باید خودم پیگیر باشم بهمین دلیل مجددن با مجله تماس گرفتم وخوشبختانه پس از پیگیری، همانروز شماره ای به من داده شد . دیگر درنگ نکردم وبلافاصله با شماره مذکور تماس گرفتم وخانمی با صدای مهربان و دلنشین که حکایت از میانسالی وی داشت ، جواب تلفن را داد و منهم از فرصت استفاده کردم وسئوالات متعددی از ایشان پرسیدم و اولین چیزی که برای آن اشتیاق داشتم ،دیدار این جمع نازنین از زنان ایرانی مقیم مونترال بود  .
بنابراین زمان و مکان جلسه را یادداشت نمودم و تا زمان برگزاری جلسه انجمن لحظه شماری میکردم . شاید بپرسید چرا لحظه شماری ؟ لحظه شماری برای اینکه ، بگویم از آنچه که در طی این سالهای آخری که در وطن بودم ، چه جورها وستم هائی که بر خواهران و مادران من برفت ،سرگذشت غم انگیز بخش عظیمی از زنان وطنم که از ظلم و ستمی که در حقشان روا می شد آگاه نبودند، حتی واژه ای بنام حقوق زن به  گوششان ناآشناست، خلاصه آنکه سرشار بودم از گفتن درد و شنیدن مرهمی برای دردهایم   که همچنان می توان امیدوار بود به آینده، با تلاش و مبارزه مستمر حتی از فرسنگ ها دورتر از مرزهای کشورم .
در جلسه از همه جا و همه چیز در مورد زنان صحبت کردیم ، از خشونتی که علیه تو میشود ، از بی عدالتی ها ، از قانونی که بی قانونی را برای تو دامن زده .از روند تکامل و پیشرفت جوامع و تو نخواستی از قافله عقب بمانی . وتو به دنیای اطرافت با حسرت می نگریستی .
از سرزمین نابرابریها گفتیم ، ازتلاشی که به بهای زندان و شکنجه و محرومیت از فعالیت های اجتماعی جهت تغییر و اصلاح قانون در جریان است ،قانونی که می بایست بالاتر از فرهنگ ما باشد ، چرا که قانونی که یک پله بالاتر از فرهنگ آن جامعه باشد باعث رشد وتعالی آن جامعه میگردد . ولی متاسفانه در ایران قانون از فرهنگ و موقعیت زنان عقب تر است که به نوبه خود باعث پسرفت بیشتر فرهنگی ما نسبت به تعالی سایر فرهنگ ها در دیگر جوامع شده است.
اکنون زمان آن فرارسیده است که  قوانینی  برای تو وهمجنسانت وضع شود تا به واسطه آن، زنان و مادران و دختران ما، در شرایطی یکسان، توانایی ها و استعدادهای خود را شکوفا سازند تا مادران  و پدران ما  به نوبه  خود از میوه های این  شکوفایی بهره مند گردند  و بطور مداوم بخاطر آوریم که موضوع استیفای حقوق زنان ، فقط مربوط به امور زنان نیست ، بلکه مربوط به تمام امور زندگی ماست .
با تامل در مطالب عنوان شده می توان گفت ، که فعالیت انجمن هایی از جمله انجمن زنان مونترال  یک واقعیت عینی است که میخواهد به شکلی ، حیاتش تداوم  یابد وتثبیت شود. و شایسته است که بمنظور "  تثبیت و استقرار " اینگونه انجمن ها انبوه داوطلبان جذب شوند تا این ساختار بتواند بر پای خود بایستد و نمونه آن سبب ساز تولد نهادهای پایدار در جامعه مدنی کشور باشد.
سخن بسیار است و مجال کم ولی تا دنیا بر قرار است سایه پرعظمت تو بر روی زمین گسترده خواهد بود. نسلها از پی هم آمده و خواهند رفت ولی ریشه های تو عمیق و عمیقتردر دل جاودانگی زنده خواهد بود. ای حضور زندگی ، به سر رسد زمان بندگی .

 ارادتمند شما    مریم